Op straat is het leven van alledag te ontdekken!

Column Hub Vossen, mei 2016

Misschien kent u ze nog wel, de zeven werken van barmhartigheid. Voor de zekerheid noem ik ze nog maar even op: hongerigen spijzen, dorstigen laven, naakten kleden, vreemdelingen herbergen, zieken verzorgen, gevangenen bezoeken en tot slot de doden begraven. Dit jaar staan ze in de katholieke kerk op vele plekken weer in de schijnwerpers. Misschien weet u ook dat Paus Franciscus het Heilige Jaar van de Barmhartigheid heeft uitgeroepen. In veel parochies wordt dat ook opgepakt. Enerzijds door de Biecht weer centraal te stellen. Maar ook door de zeven werken van barmhartigheid uitdrukkelijk in de schijnwerpers te plaatsen. Zeven werken die ons concreet laten zien hoe gelovigen hun geloof handen en voeten kunnen geven.

Gewoon mensen opzoeken

In mijn werk kom ik in veel parochies. Ik bespreek met pastores, kerkbesturen en vrijwilligers de maatschappelijke vragen van onze tijd, maar vraag hiervoor ook uitdrukkelijk hun aandacht. Om zo de diaconale opdracht, die in de zeven werken van barmhartigheid aangereikt worden, ook zichtbaar te maken in ons gelovig handelen. Paus Franciscus reikt ons vanuit Rome, bijna dagelijks, concrete voorbeelden aan. Hij laat ons zien hoe je naar mensen toe kunt gaan. Hoe je als gelovigen kunt luisteren naar de verhalen van de ander. Hoe je de pijn en het verdriet van kwetsbaren in onze samenleving op het spoor kunt komen. Hij doet dat op een eenvoudige manier, gewoon door mensen op te zoeken. Te midden van hen is het leven van alledag immer te vinden. Ik hou dat vertegenwoordigers van parochies ook altijd voor, wanneer zij mij vragen hoe zij de diaconale opdracht kunnen invullen. “Ga de straat op, luister naar de verhalen van mensen en kijk goed rond.” Op straat en in gesprekken met mensen ontdek je de vragen en problemen van onze samenleving. Van daaruit kun je je plannen maken om concreet diaconaal aanwezig te zijn.

Barmhartigheid hoeft niet moeilijk te zijn

Barmhartigheid doen hoeft niet zo moeilijk te zijn. Bij de werken van barmhartigheid gaat het niet om grote en moeilijke projecten, maar gaat het om het gewone gewoon te doen. Misschien zijn we dat in onze samenleving wel verleerd!

Gelukkig zie ik dat veel van die werken van barmhartigheid nog steeds door veel mensen gedaan worden. Parochies zijn daar vaak niet of nauwelijks nog bij betrokken. Maar onderzoek laat wel zien dat veel vrijwilligerswerk vanuit een religieuze achtergrond gedaan wordt. Mensen willen goed doen voor de samenleving, van betekenis zijn voor (kwetsbare) mensen. Parochies kunnen vaak heel eenvoudig zich gewoon aansluiten bij wat in de gemeenschap al aanwezig is. Alleen hebben parochies daar vaak geen of weinig weet van.

Het Heilige Jaar van de Barmhartigheid

Het Heilige Jaar van de Barmhartigheid is een uitstekende kans om voorbij de discussies van kerksluiting en de invulling van de liturgie te komen, maar om te laten zien waar die evangelische opdracht ligt. Door aan te sluiten bij wat er in die samenleving leeft en gebeurt. Door het gesprek met mensen in de bijstand aan te gaan. Maar ook door je daadwerkelijk aan te sluiten bij concrete diaconale projecten, zoals bijvoorbeeld SchuldHulpMaatje.

Voor parochies kan het Heilige Jaar een heilzaam jaar zijn.

H. Vossen, Stafmedewerker Dienst Kerk en Samenleving en Aalmoezenier van Sociale Werken